ഒന്നും പറയാതെ ഒരുദിനം എന്റെ കൂട്ടില്‍ നിന്നു പറന്നു പോയ ഒരു സ്നേഹിതന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍.........
താപവേഗങ്ങളില്‍ തളര്‍ന്നുപോയ ,വരണ്ടഒരു പ്രവാസ സായന്തനത്തില്‍
വശ്യമൊരു പുഞ്ചിരിയുമായ് നീ എന്റെ
സൌഹൃദ തീരത്ത് വന്നു .
ആകര്‍ഷണത്തിന്റെ അദൃശ്യരേണുക്കള്‍
മനസ്സിനെ തേടിയെത്തിയപ്പോള്‍
ഹൃദയം സൌഹൃദത്തിന്റെ പുറംതോടനിഞ്ഞു
മൊഴിയിലും മിഴിയിലും ചിരിയിലും
സൌഹൃദം പൂത്തുലഞ്ഞു ....
വഴിയരികിലെ ചാരുബഞ്ചില്‍
മൈതാനത്തിലെ പുല്‍ത്തകിടിയില്‍
ഭക്ഷണശാലകളില്‍ ,പിന്നെ
നുരയുന്ന ചഷകങ്ങള്‍ക്കിരുവശങ്ങളില്‍
ആ പുറംതോടുമണിഞ്ഞു വളര്‍ന്ന സൌഹൃദം
നമുക്കൊരു തണല് നല്കി ...
വിശ്വാസത്തിന്‍റെ തണല് ....
ഒടുവിലൊരു പാഴ്വാക്കുപോലും പറയാതെ
നീ മറഞ്ഞ ദിനം, ഓര്‍ക്കുന്നു ഞാന്‍ !
ആ പുഞ്ചിരി നിന്റെ മുഖത്ത് വിടര്‍ന്ന് നിന്നിരുന്നു .
കാതുകളില്‍ നിന്നു കാതുകളിലേക്കും,
അധരങ്ങളില്‍ നിന്നു അധരങ്ങളിലേക്കും നിന്റെ
കാപട്യത്തിന്റെ കഥകള്‍ കറുത്ത മേഘങ്ങളായ് പടര്‍ന്നപ്പോള്‍
എന്റെ ബോധമണ്ഡലത്തില്‍ സൌഹൃദം
ഒരു വിസ്ഫോടനത്തിലമരുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു .
വഞ്ചിതരായവരുടെ നീളുന്ന ചോദ്യങ്ങള്‍
ശരങ്ങളായ് എന്നില്‍ പതിച്ചപ്പോള്‍
ഉത്തരങ്ങള്‍ അന്ന്യമായവന്റെ വ്യഥയില്‍
ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു പുതിയ
സൌഹൃദ പാഠങ്ങള്‍ .......
എന്റെ അഭിപ്രായത്തില്‍ ഏതൊരു ബന്ധവും വിഷയാധിഷ്ടിതം ആകുകില്‍ ഒട്ടും ബാദ്ധ്യതയില്ലാതെ തന്നെ നമുക്കതില്‍ ജീവിക്കാം.
ReplyDeleteതുടര്‍ന്നും നല്ല നല്ല വരികളിലൂടെ പ്രിയനേ അറിയാം എന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ.... നന്മകള്‍..!!
ഒക്കെ ഒരു ശ്രമമാണ് നാമൂസ് ....നന്ദി ഈ വായനക്ക് ...
ReplyDelete